İçimi açsam dört bir köşeye yarılmış evren  

Hançer gibi saplanıyor 

Yüreğimin dilsiz kuyusunda, 

Boğuşuyorum bilinmezliğimin kuytusunda 

Tahakküm nam salmış  

Ortasında görünmezliğimin 

On ikilik bir düş   

Kıvılcımında topyekün  

On ikilik bir düş, ortasında düşüşlerimin. 

Titreyişe bir son deyiş 

Durulmayan zamanın ortasında  

Ölüme inat hovardalığımda. 

Ant bildiğim zehir zemberek 

Ant bildiğim 43 bin defa gün batımı izlettirecek 

Yerin, göğün, inleyen kalbin havarisi kesilecek 

Kuşlar aynı yerde, soluğumdan bihaber 

Kuşlar aynı yerde sarı duvarların isli neminde 

Sarı duvarlarsa eski hüznünde. 

Bense izliyorum, izliyorum onları 

21’lik bir deste hüzün bırakıyorum yamalı çocukluğuma. 

Mekansızım, an gelir ayarsızım, 

Muhtelif emirlerin, ruhumu emen dizgilerin uğrak yeriyim. 

Dokunamadığım bir kalbin çarpıntısına uyandım, 

Çağrısıyla çocukluğumu uyandırdım 

Yine gülümseyişinde gizledi titreyişini, 

Araladığım her bir sır perdesi, onun omzundaki yüklerinden ağır. 

Bir an gözlerime denk geleniyle haykırdı, 

Kulaklarında gizleyemediği o seslerden geriye, 

O haykırışın nemi kaldı. 

Kapılarını araladım  

Issızlığa bürünmüş bir siması vardı 

Saydığı burçları yoktu rüyasına denk gelen 

Sahi burçları olurdu fanilerin, 

Yıldızlarını dizginleyen. 

Onun yıldızı, göğün titreyişiyle 

Sesini bulduğu haykırışıydı. 

Eksilmeyen dirilişlerin direnişlerine...